Section 10 - Story: One night, I was sleeping, intending to travel

بخش ۱۰ - حکایت: شبی خفته بودم به عزم سفر

One night I slept with the intention of traveling

At dawn, I joined a caravan

شبی خفته بودم به عزم سفر

پی کاروانی گرفتم سحر

A fierce wind and dust storm arose

That darkened the eyes of the world's people

که آمد یکی سهمگین باد و گرد

که بر چشم مردم جهان تیره کرد

On the road, there was a girl at home

She was dusting off her father with a veil

به ره در یکی دختر خانه بود

به معجر غبار از پدر می‌زدود

Her father said, 'O my beautiful face'

You have my love-stricken heart

پدر گفتش ای نازنین چهر من

که داری دل آشفتهٔ مهر من

Not so much dust settles in these eyes

That it cannot be cleaned with a veil

نه چندان نشیند در این دیده خاک

که بازش به معجر توان کرد پاک

So many breezes will pass over this earth

That each particle of us will be carried away

بر این خاک چندان صبا بگذرد

که هر ذره از ما به جایی برد

Your proud breath, like an unruly steed

Will rush you to the slope of the grave

تو را نفس رعنا چو سرکش ستور

دوان می‌برد تا سر شیب گور

Sudden death will break your reins

You cannot regain the reins from the descent

اجل ناگهت بگسلاند رکیب

عنان باز نتوان گرفت از نشیب