Section 14 - A story: One night, the smoke of the people lit a fire

بخش ۱۴ - حکایت: شبی دود خلق آتشی برفروخت

One night, the people's smoke ignited a fire

I heard that half of Baghdad burned

شبی دود خلق آتشی برفروخت

شنیدم که بغداد نیمی بسوخت

Someone expressed gratitude amidst the ashes and smoke

That our shop was not harmed

یکی شکر گفت اندران خاک و دود

که دکان ما را گزندی نبود

A world-weary person told him: Oh foolish one

Do you only care about your own sorrow?

جهاندیده‌ای گفتش ای بوالهوس

تو را خود غم خویشتن بوَد و بس؟

Would you like a city to burn in fire

Even if your house is spared?

پسندی که شهری بسوزد به نار

اگر چه سرایت بود بر کنار؟

Only a stone-hearted person feels no pain in their stomach

When they see others with stones on their bellies from hunger

به جز سنگدل ناکند معده تنگ

چو بیند کسان بر شکم بسته سنگ

How can a wealthy person eat that morsel

When they see that the poor are consuming their own blood from suffering?

توانگر خود آن لقمه چون می‌خورد‌؟

چو بیند که درویش خون می‌خورد؟

Do not say that the healthy are troubled

For they writher from sorrow like the sick

مگو تندرست است رنجور‌دار

که می‌پیچد از غصه رنجوروار

The distressed ones, when their friends arrive at their destination

Do not sleep, for the stranded ones disapprove

تنکدل چو یاران به منزل رسند

نخسبد که واماندگان از پسند

The hearts of kings become burdened

When they see a donkey laden with thorns stuck in the mud

دل پادشاهان شود بارکش

چو بینند در گل خر خارکش

If there is anyone in the house of happiness

A word from Saadi's speech is enough

اگر در سرای سعادت کس است

ز گفتار سعدیش حرفی بس است

It is enough for you if you listen

That if you sow thorns, you will not reap jasmine

همینت بسنده‌ست اگر بشنوی

که گر خار کاری سمن ندروی