Section 2 - Tale: A pilgrim gave me an ivory comb.

بخش ۲ - حکایت: مرا حاجیی شانه عاج داد

A pilgrim gave me a comb made of ivory

May mercy be upon the morals of the pilgrims

مرا حاجیی شانهٔ عاج داد

که رحمت بر اخلاق حجاج باد

I heard that once my dog had called me

That in some way, his heart had stayed with me

شنیدم که باری سگم خوانده بود

که از من به نوعی دلش مانده بود

I threw the comb, for it was a bone

I should no longer be called a dog

بینداختم شانه کاین استخوان

نمی‌بایدم دیگرم سگ مخوان

Do not think that just because I drink my own vinegar

I will taste the sweetness of the Lord's candy

مپندار چون سرکهٔ خود خورم

که جور خداوند حلوا برم

Be content, O soul, with a little

For you will see the king and the dervish as one

قناعت کن ای نفس بر اندکی

که سلطان و درویش بینی یکی

Why turn to the king with a request?

When you have placed greed on one side, there is kingship

چرا پیش خسرو به خواهش روی

چو یک سو نهادی طمع، خسروی

And if self-pride leads you to inflate your belly

Then, turn your home into the direction of others’ faces

وگر خود پرستی شکم طبله کن

در خانهٔ این و آن قبله کن