Section 5 - Tale: Someone spoke insults during battle.

بخش ۵ - حکایت: یکی ناسزا گفت در وقت جنگ

One uttered an insult during the battle

They seized him and tore his collar in hand

یکی ناسزا گفت در وقتِ جنگ

گریبان دریدند وی را به چنگ

He sat down, naked and crying, in despair

A world-wise man said to him, 'O narcissist'

قفا‌خورده عریان و گریان نِشَست

جهاندیده‌ای گفتش ای خودپرست

If your mouth had been closed like a bud

You would not have seen the torn shirt like a flower

چو غنچه گرت بسته بودی دهن

دریده ندیدی چو گُل پیرهن

In panic, he speaks senseless words

Like a drum with no substance, full of boastful noise

سراسیمه گوید سخن بر گزاف

چو طنبور بی‌مغزِ بسیار‌لاف

Do you not see that the tongue is a fire, and nothing else?

Can it be quenched with water in a single breath?

نبینی که آتش زبان است و بس

به آبی توان کشتنش در نَفَس؟

If a man has benefited from art

The art itself speaks, not the bearer of the art

اگر هست مرد از هنر بهره‌ور

هنر خود بگوید نه صاحب‌هنر

If you do not have pure musk, do not speak of it

For its fragrance will reveal itself on its own

اگر مشکِ خالص نداری مگوی

ورت هست خود فاش گردد به بوی

To swear that gold is from the West

Why swear? The test itself will show what it is

به سوگند گفتن که زر مغربی است

چه حاجت؟ محک خود بگوید که چیست

Let a thousand of these talkers say

That Saadi is neither learned nor a mixer

بگویند از این حرف‌گیران هزار

که سعدی نه اهل است و آمیزگار

It would be acceptable if they tear my cloak

For I cannot endure having my brain torn apart

روا باشد ار پوستینم دَرَند

که طاقت ندارم که مغزم بَرَند