Section 6 - A Tale on the Overwhelming Power of Love: He had a beloved in Samarkand...

بخش ۶ - حکایت در معنی غلبه وجد و سلطنت عشق: یکی شاهدی در سمرقند داشت

A witness was in Samarkand, they say,

Who spoke as if Samarkand was theirs to sway.

یکی شاهدی در سمرقند داشت

که گفتی به جای سمر قند داشت

A beauty held captive by the sun’s bright flame,

From its mischief, the foundation of piety became tame.

جمالی گرو برده از آفتاب

ز شوخیش بنیاد تقوی خراب

God's greatness is beyond beauty's end,

From beauty, one might think a mercy does transcend.

تعالی الله از حسن تا غایتی

که پنداری از رحمت است آیتی

You went on, with eyes before you all around,

The hearts of friends were in your keeping found.

همی رفتی و دیده‌ها در پیش

دل دوستان کرده جان برخیش

You looked and hid this friend in your mind’s view,

A glance once swift, then harsh words you drew.

نظر کردی این دوست در وی نهفت

نگه کرد باری به تندی و گفت

O foolish head, how long will you pursue this line,

Do you not know that I am a bird caught in your design?

که ای خیره سر چند پویی پیم

ندانی که من مرغ دامت نیم؟

If I see you again with sword in hand,

I’ll cut your head off without a reprimand.

گرت بار دیگر ببینم به تیغ

چو دشمن ببرم سرت بی‌دریغ

Someone told him, 'Now hold your head, do take care,'

For easier matters should you now prepare.

کسی گفتش اکنون سر خویش گیر

از این سهل‌تر مطلبی پیش گیر

I don’t think you’ll ever get what you desire,

Lest you endanger life, as hearts catch fire.

نپندارم این کام حاصل کنی

مبادا که جان در سر دل کنی

When the sincere lover heard the scornful word,

He groaned from within, his pain unblurred.

چو مفتون صادق ملامت شنید

به درد از درون ناله‌ای برکشید

Let me be slain by the sword's sharp stroke,

And let my body fall in blood and smoke.

که بگذار تا زخم تیغ هلاک

بغلطاندم لاشه در خون و خاک

Let it be said by both friend and foe,

This is the one who fell by his sword’s flow.

مگر پیش دشمن بگویند و دوست

که این کشتهٔ دست و شمشیر اوست

I cannot flee from the dust of your lane,

Let my honor be lost, I feel no shame.

نمی‌بینم از خاک کویش گریز

به بیداد گو آبرویم بریز

You preach repentance to me, O self-conceited,

Repentance from such words is what you need, indeed.

مرا توبه فرمایی ای خودپرست

تو را توبه زین گفت اولی‌ترست

Forgive me, for all that he does, I’ve seen,

And if he seeks blood, let it be clean.

ببخشای بر من که هرچ او کند

و گر قصد خون است نیکو کند

I have burned each night with its fiery glow,

But by dawn, I rise revived by its sweet flow.

بسوزاندم هر شبی آتشش

سحر زنده گردم به بوی خوشش

If I die today in the alley of my friend,

I’ll pitch my tent beside him in the end.

اگر میرم امروز در کوی دوست

قیامت زنم خیمه پهلوی دوست

Do not back out in this war while you can,

For Saadi lives, whose love killed him, man.

مده تا توانی در این جنگ پشت

که زنده‌ست سعدی که عشقش بکشت