Hekayat 14: A dervish stole a rug
حکایت شماره ۱۴: درویشی را ضرورتی پیش آمد، گلیمی از خانه یاری بدزدید.
A dervish faced a necessity and stole a rug from a friend's house.
درویشی را ضَرورتی پیش آمد، گلیمی از خانهٔ یاری بدزدید.
The ruler ordered that his hand be cut off.
حاکم فرمود که دستش بدر کنند.
The owner of the rug interceded and said: I have forgiven him.
صاحبِ گلیم شَفاعت کرد که: من او را بِحِل کردم.
He said: I will not forgo the legal punishment because of your intercession.
گفتا: به شفاعتِ تو حدّ شَرعْ فرو نگذارم.
He said: What you said is true, but whoever steals something from endowed property does not necessarily have his hand cut off, and the poor man owns nothing. Everything the dervishes have is endowed for the needy.
گفت: آنچه فرمودی، راست گفتی، ولیکن هر که از مالِ وقف چیزی بدزدد، قطعش لازم نیاید، وَ الْفقیرُ لایَمْلِکُ. هر چه درویشان راست وقفِ محتاجان است.
The ruler refrained from cutting off his hand and began to reproach him, saying:
حاکم دست از او بداشت و ملامت کردن گرفت که:
Had the world become so narrow for you that you could not steal except from the house of such a friend?!
جهان بر تو تنگ آمده بود که دزدی نکردی الّا از خانهٔ چنین یاری!؟
He said: O master! Have you not heard that they say: Sweep the house of friends and do not knock on the door of enemies.
گفت: ای خداوند! نشنیدهای که گویند: خانهٔ دوستان بروب و درِ دشمنان مکوب.
When you are in dire straits, do not surrender to helplessness,
Strip the skin off your enemies, and the fur coat off your friends.
چون به سختی در بمانی تن به عجز اندر مده
دشمنان را پوست بر کن، دوستان را پوستین