Hekayat No. 16: A Youthful Memory of a Street
حکایت شماره ۱۶: یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم به کویی و نظر ...
I remember that in my youth I was passing through a street and my gaze fell upon a face, in a summer whose heat dried the mouth and whose hot winds boiled the marrow of the bones.
یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم به کویی و نظر با رویی، در تموزی که حرورش دهان بخوشانیدی و سمومش مغز استخوان بجوشانیدی.
Due to human weakness, I could not bear the heat of the midday sun and took refuge in the shade of a wall, waiting for someone to relieve me from the summer heat with water. Suddenly, a light shone from the darkness of a house's vestibule, meaning a beauty that the eloquent tongue is unable to describe its splendor, as if morning had risen in a dark night or the water of life had emerged from darkness, with a cup of iced water in hand, sugar poured into it and mixed with sweat, I do not know if he had perfumed it with rosewater or a few drops from the flower of his face had dripped into it.
از ضعف بشریت تاب آفتاب هجیر نیاوردم و التجا به سایهٔ دیواری کردم، مترقب که کسی حر تموز از من به برد آبی فرو نشاند که همی ناگاه از ظلمت دهلیز خانهای روشنی بتافت، یعنی جمالی که زبان فصاحت از بیان صباحت او عاجز آید، چنان که در شب تاری صبح بر آید یا آب حیات از ظلمات به در آید، قدحی برفاب بر دست و شکر در آن ریخته و به عرق بر آمیخته، ندانم به گلابش مطیّب کرده بود یا قطرهای چند از گل رویش در آن چکیده.
A thirst in my heart that almost no amount can quench
Even the taste of pure water, even if I drank oceans.
ظَمَأٌ بِقَلبی لا یَکادُ یُسیغُهُ
رَشفُ الزُّلالِ وَ لَو شَرِبتُ بُحوراً
Blessed is that auspiciously born person whose eyes
Fall upon such a face every morning.
خرم آن فرخنده طالع را که چشم
بر چنین روی اوفتد هر بامداد
The wine drunkard awakens at midnight
The drunk from the cupbearer (beloved) on the Day of Judgment at dawn.
مست می بیدار گردد نیمشب
مست ساقی روز محشر بامداد
Hekayat No. 16: A Youthful Memory of a Street
Book: Gulistan