Section 5: And from there he moved towards Pars
بخش ۵: وزانجا سوی پارس اندر کشید
From there to Pars he made his way
Where keys to treasures did lay
وزانجا سوی پارس اندر کشید
که در پارس بد گنجها را کلید
His seat of power was in Istakhr then
Where kings took pride among all men
نشستنگه آن گه به اسطخر بود
کیان را بدان جایگه فخر بود
The world turned its face toward his throne
For he was the crown-seeking chief alone
جهانی سوی او نهادند روی
که او بود سالار دیهیم جوی
Upon the royal throne he stepped
With justice and custom his rule he kept
به تخت کیان اندر آورد پای
به داد و به آیین فرخندهرای
Thus spoke he to the famous lords
The world is mine from end to end's rewards
چنین گفت با نامور مهتران
که گیتی مرا از کران تا کران
If elephant bears hatred for a fly
Justice and faith will surely die
اگر پیل با پشه کین آورد
همه رخنه در داد و دین آورد
In this world I seek but truth alone
For God's wrath brings decrease known
نخواهم به گیتی جز از راستی
که خشم خدا آورد کاستی
Comfort comes from my pain and strife
Where earth and water are, there's my life
تن آسانی از درد و رنج منست
کجا خاک و آبست گنج منست
Soldier and citizen are all the same
All in my kingdom share one name
سپاهی و شهری همه یکسرند
همه پادشاهی مرا لشکرند
All be in the World-keeper's care
Be wise and harmless everywhere
همه در پناه جهاندار بید
خردمند بید و بیآزار بید
Whoever has, eat and give away
And give thanks to me for your feast today
هر آنکس که دارد خورید و دهید
سپاسی ز خوردن به من برنهید
Whoever lacks their daily bread
Has not the strength for work ahead
هرآنکس کجا بازماند ز خورد
ندارد همی توشهٔ کارکرد
My court shall be their grazing ground
For all who in my army are found
چراگاهشان بارگاه منست
هرآنکس که اندر سپاه منست
He remembered the famous ones now gone
With justice and giving his world shone
وزان رفته نامآوران یاد کرد
به داد و دهش گیتی آباد کرد
Thus for hundred years he lived in joy
See who else such kingship could employ
برین گونه صدسال شادان بزیست
نگر تا چنین در جهان شاه کیست
Four wise sons he had in his care
Who in the world his memory would share
پسر بد مر او را خردمند چار
که بودند زو در جهان یادگار
First was Kavus blessed and bright
Kay Arash second, Kay Pashin's might
نخستین چو کاووس باآفرین
کی آرش دوم و دگر کی پشین
The fourth whose name was Arash known
They ruled the world in peace alone
چهارم کجا آرشش بود نام
سپردند گیتی به آرام و کام
When hundred years with crown and throne passed by
At last his fortune's light began to die
چو صد سال بگذشت با تاج و تخت
سرانجام تاب اندر آمد به بخت
When he knew death was drawing near
The green leaf would soon disappear
چو دانست کامد به نزدیک مرگ
بپژمرد خواهد همی سبز برگ
At month's start he called Kay Kavus forth
Of justice and giving spoke their worth
سر ماه کاووس کی را بخواند
ز داد و دهش چند با او براند
He said to him 'I now pack to depart
Take up the throne, the coffin's my part'
بدو گفت ما بر نهادیم رخت
تو بسپار تابوت و بردار تخت
I am as one who from Alborz height
Now came with joy and companions bright
چنانم که گویی ز البرز کوه
کنون آمدم شادمان با گروه
Like fortune that passes unaware
Its servant lacks wisdom to prepare
چو بختی که بیآگهی بگذرد
پرستندهٔ او ندارد خرد
If you be just and pure in faith
You'll hear but praise from all who breath
تو گر دادگر باشی و پاک دین
ز هر کس نیابی به جز آفرین
But if greed ensnares your head in trap
You'll draw sharp sword from sheath's wrap
و گر آز گیرد سرت را به دام
برآری یکی تیغ تیز از نیام
He said this and left this spacious world
Chose coffin where palace flags unfurled
بگفت این و شد زین جهان فراخ
گزین کرد صندوق بر جای کاخ
Now ends the tale of Key Qobad's reign
Of Kavus next we must speak again
بسر شد کنون قصهٔ کیقباد
ز کاووس باید سخن کرد یاد