Section 5: And from there he moved towards Pars

بخش ۵: وزانجا سوی پارس اندر کشید

From there to Pars he made his way

Where keys to treasures did lay

وزانجا سوی پارس اندر کشید

که در پارس بد گنجها را کلید

His seat of power was in Istakhr then

Where kings took pride among all men

نشستنگه آن گه به اسطخر بود

کیان را بدان جایگه فخر بود

The world turned its face toward his throne

For he was the crown-seeking chief alone

جهانی سوی او نهادند روی

که او بود سالار دیهیم جوی

Upon the royal throne he stepped

With justice and custom his rule he kept

به تخت کیان اندر آورد پای

به داد و به آیین فرخنده‌رای

Thus spoke he to the famous lords

The world is mine from end to end's rewards

چنین گفت با نامور مهتران

که گیتی مرا از کران تا کران

If elephant bears hatred for a fly

Justice and faith will surely die

اگر پیل با پشه کین آورد

همه رخنه در داد و دین آورد

In this world I seek but truth alone

For God's wrath brings decrease known

نخواهم به گیتی جز از راستی

که خشم خدا آورد کاستی

Comfort comes from my pain and strife

Where earth and water are, there's my life

تن آسانی از درد و رنج منست

کجا خاک و آبست گنج منست

Soldier and citizen are all the same

All in my kingdom share one name

سپاهی و شهری همه یکسرند

همه پادشاهی مرا لشکرند

All be in the World-keeper's care

Be wise and harmless everywhere

همه در پناه جهاندار بید

خردمند بید و بی‌آزار بید

Whoever has, eat and give away

And give thanks to me for your feast today

هر آنکس که دارد خورید و دهید

سپاسی ز خوردن به من برنهید

Whoever lacks their daily bread

Has not the strength for work ahead

هرآنکس کجا بازماند ز خورد

ندارد همی توشهٔ کارکرد

My court shall be their grazing ground

For all who in my army are found

چراگاهشان بارگاه منست

هرآنکس که اندر سپاه منست

He remembered the famous ones now gone

With justice and giving his world shone

وزان رفته نام‌آوران یاد کرد

به داد و دهش گیتی آباد کرد

Thus for hundred years he lived in joy

See who else such kingship could employ

برین گونه صدسال شادان بزیست

نگر تا چنین در جهان شاه کیست

Four wise sons he had in his care

Who in the world his memory would share

پسر بد مر او را خردمند چار

که بودند زو در جهان یادگار

First was Kavus blessed and bright

Kay Arash second, Kay Pashin's might

نخستین چو کاووس باآفرین

کی آرش دوم و دگر کی پشین

The fourth whose name was Arash known

They ruled the world in peace alone

چهارم کجا آرشش بود نام

سپردند گیتی به آرام و کام

When hundred years with crown and throne passed by

At last his fortune's light began to die

چو صد سال بگذشت با تاج و تخت

سرانجام تاب اندر آمد به بخت

When he knew death was drawing near

The green leaf would soon disappear

چو دانست کامد به نزدیک مرگ

بپژمرد خواهد همی سبز برگ

At month's start he called Kay Kavus forth

Of justice and giving spoke their worth

سر ماه کاووس کی را بخواند

ز داد و دهش چند با او براند

He said to him 'I now pack to depart

Take up the throne, the coffin's my part'

بدو گفت ما بر نهادیم رخت

تو بسپار تابوت و بردار تخت

I am as one who from Alborz height

Now came with joy and companions bright

چنانم که گویی ز البرز کوه

کنون آمدم شادمان با گروه

Like fortune that passes unaware

Its servant lacks wisdom to prepare

چو بختی که بی‌آگهی بگذرد

پرستندهٔ او ندارد خرد

If you be just and pure in faith

You'll hear but praise from all who breath

تو گر دادگر باشی و پاک دین

ز هر کس نیابی به جز آفرین

But if greed ensnares your head in trap

You'll draw sharp sword from sheath's wrap

و گر آز گیرد سرت را به دام

برآری یکی تیغ تیز از نیام

He said this and left this spacious world

Chose coffin where palace flags unfurled

بگفت این و شد زین جهان فراخ

گزین کرد صندوق بر جای کاخ

Now ends the tale of Key Qobad's reign

Of Kavus next we must speak again

بسر شد کنون قصهٔ کیقباد

ز کاووس باید سخن کرد یاد