Ghazal 15: O holy beloved, who will remove your veil?

غزل شماره ۱۵: ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت؟

O holy beloved, who can draw the string of your veil

And O heavenly bird, who can give you grain and water

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

Sleep has left my eyes in this heart-burning thought

Whose embrace has become your resting place and sleep

خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز

کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت

You don't ask after the dervish, and I fear there isn't

Any thought of forgiveness or care for virtue in you

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد

اندیشه آمرزش و پروای ثوابت

That intoxicated eye has struck the path to lovers' hearts

It's clear from this manner that your wine is intoxicated

راه دل عشاق زد آن چشم خماری

پیداست از این شیوه که مست است شرابت

The arrow you shot at my heart from your glance went astray

Let's see what your right judgment will think next

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

Every lament and cry I made, you did not hear

It's clear, beloved, that your threshold is high

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

پیداست نگارا که بلند است جنابت

The water source is far from this desert, beware

Lest the desert demon deceive you with its mirage

دور است سر آب از این بادیه هش دار

تا غول بیابان نفریبد به سرابت

See how you'll fare on the path of old age, O heart

Indeed, your days of youth were spent in error

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل

باری به غلط صرف شد ایام شبابت

O heart-illuminating palace that is the dwelling of intimacy

O Lord, may the calamities of time not ruin you

ای قصر دل افروز که منزلگه انسی

یا رب مکناد آفت ایام خرابت

Hafez is not a slave who would flee from his master

Make peace and return, for I am ruined by your reproach

حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد

صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت