Ghazal 17: The breast burned from the heart's fire in grief for the beloved

غزل شماره ۱۷: سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

The breast burned from heart's fire in grief for the beloved

It was such a fire in this house that the dwelling burned

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

My body melted from separation from the beloved

My soul burned from the fire of love for the beloved's face

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

See the heart's burning, that from my tears' fire, the candle's heart

Last night burned for me from love like a moth

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

It's no stranger but a friend who burns for me

When I went beyond myself, even the stranger's heart burned

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

The tavern's water carried away my ascetic cloak

The tavern's fire burned my house of reason

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

Like a wine cup my heart broke from the repentance I made

Like a tulip my liver burned without wine and tavern

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

Make less fuss and return, for my eye's people

Removed the cloak from head and burned it in gratitude

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

Leave the tales, Hafez, and drink wine for a moment

For we didn't sleep all night and the candle burned with stories

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت