Ghazal 21: My heart and faith departed, and the beloved rose in reproach
غزل شماره ۲۱: دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
My heart and faith departed, and the beloved rose in reproach
Said 'Don't sit with me, for peace departs with you'
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
Who has heard of anyone sitting peacefully in this feast
Who did not rise with regret at the end of the gathering
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
If the candle boasted of that smiling lip
Before your lovers it rose nights in penalty
شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد
پیش عشاق تو شبها به غرامت برخاست
In the meadow the spring breeze from beside rose and cypress
Rose in support of that cheek and stature
در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو
به هواداری آن عارض و قامت برخاست
You passed by intoxicated and from the recluses of heaven
The tumult of resurrection rose to behold you
مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
به تماشای تو آشوب قیامت برخاست
Before your gait, from shame did not lift its foot
The proud cypress that rose in grace from stature
پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت
سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست
Hafez, cast off this patched cloak, perhaps you'll save your life
For fire rose from the cloak of hypocrisy and miracle-working
حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری
کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست
Ghazal 21: My heart and faith departed, and the beloved rose in reproach
Book: Divan of Hafez