Ghazal 32: When God drew the form of your heart-opening eyebrow

غزل شماره ۳۲: خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

When God drew the form of your heart-opening eyebrow

Bound my fate to your coquettish ways

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

Made me and the garden's cypress sit in the path's dust

When time fastened the narcissus reed to your robe

مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند

زمانه تا قصب نرگس قبای تو بست

Untied a hundred knots from our affair and the rosebud's heart

When the rose's breeze bound its heart in pursuit of your desire

ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود

نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

The turning of heaven made me content with your bonds

But what use when it bound the thread's end to your consent

مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد

ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

Don't cast knots like musk on my poor heart

For it made a covenant with your knot-loosening tresses

چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن

که عهد با سر زلف گره گشای تو بست

You yourself were another union, O breeze of union

See the error that the hopeful heart bound to your faithfulness

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال

خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

From your tyranny's hand I said I would leave the city

Laughingly said that Hafez, go - for it has bound your feet

ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت

به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست