Ghazal 32: When God drew the form of your heart-opening eyebrow
غزل شماره ۳۲: خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
When God drew the form of your heart-opening eyebrow
Bound my fate to your coquettish ways
خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمههای تو بست
Made me and the garden's cypress sit in the path's dust
When time fastened the narcissus reed to your robe
مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند
زمانه تا قصب نرگس قبای تو بست
Untied a hundred knots from our affair and the rosebud's heart
When the rose's breeze bound its heart in pursuit of your desire
ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود
نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست
The turning of heaven made me content with your bonds
But what use when it bound the thread's end to your consent
مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست
Don't cast knots like musk on my poor heart
For it made a covenant with your knot-loosening tresses
چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن
که عهد با سر زلف گره گشای تو بست
You yourself were another union, O breeze of union
See the error that the hopeful heart bound to your faithfulness
تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بست
From your tyranny's hand I said I would leave the city
Laughingly said that Hafez, go - for it has bound your feet
ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست
Ghazal 32: When God drew the form of your heart-opening eyebrow
Book: Divan of Hafez