Ghazal 36: Since the tip of your tress fell into the hands of the breeze

غزل شماره ۳۶: تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

Since the tip of your tress fell into the breeze's hand

The love-struck heart has fallen in two from grief

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

Your magic eye itself is the essence of sorcery's text

But this remains that this version has fallen ill

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

In the curve of your tress, know you what that black mole is

A dot of soot that has fallen in the circle of Jim

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست

Your musk-scented tress in the rose garden of your cheek

What is it but a peacock that has fallen in the garden of bliss

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

My heart in desire for your face, O soul's companion

Is road dust that has fallen into the breeze's hand

دل من در هوس روی تو ای مونس جان

خاک راهیست که در دست نسیم افتادست

Like dust this earthly body cannot rise

From your street's head because it has fallen heavily

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست

The shadow of your stature on my form, O Jesus-breath

Is a spirit's reflection that has fallen on decaying bones

سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم

عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست

The one whose station was nowhere but the Kaaba, from remembering your lips

I saw has fallen resident at the tavern's door

آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

For lost Hafez with your grief, O dear friend

There is a union that has fallen in the ancient covenant

حافظ گمشده را با غمت ای یار عزیز

اتحادیست که در عهد قدیم افتادست