Ghazal 50: In the snare of your tress, the heart is afflicted by itself
غزل شماره ۵۰: به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
In the trap of your tress the heart is afflicted by its own self
Slay it with a glance for this is its own deserved fate
به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است
If you can fulfill the desire of our heart
Be ready for it's a good deed in its own place
گرت ز دست برآید مراد خاطر ما
به دست باش که خیری به جای خویشتن است
By your soul, O sweet-mouthed idol, that like a candle
In dark nights my desire is my own annihilation
به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع
شبان تیره مرادم فنای خویشتن است
When you chose love I told you, O nightingale
Don't, for that smiling rose is for itself
چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل
مکن که آن گل خندان برای خویشتن است
The rose's scent needs not the musk of China and Chigil
For its musk pods are from the knot of its own robe
به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج
که نافههاش ز بند قبای خویشتن است
Don't go to the house of time's merciless lords
For your well-being's treasure is in your own house
مرو به خانه ارباب بیمروت دهر
که گنج عافیتت در سرای خویشتن است
Hafez burned and in the condition of his love-playing
He is still faithful to his own covenant and loyalty
بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او
هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است
Ghazal 50: In the snare of your tress, the heart is afflicted by itself
Book: Divan of Hafez