Ghazal 50: In the snare of your tress, the heart is afflicted by itself

غزل شماره ۵۰: به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

In the trap of your tress the heart is afflicted by its own self

Slay it with a glance for this is its own deserved fate

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است

If you can fulfill the desire of our heart

Be ready for it's a good deed in its own place

گرت ز دست برآید مراد خاطر ما

به دست باش که خیری به جای خویشتن است

By your soul, O sweet-mouthed idol, that like a candle

In dark nights my desire is my own annihilation

به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع

شبان تیره مرادم فنای خویشتن است

When you chose love I told you, O nightingale

Don't, for that smiling rose is for itself

چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل

مکن که آن گل خندان برای خویشتن است

The rose's scent needs not the musk of China and Chigil

For its musk pods are from the knot of its own robe

به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج

که نافه‌هاش ز بند قبای خویشتن است

Don't go to the house of time's merciless lords

For your well-being's treasure is in your own house

مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر

که گنج عافیتت در سرای خویشتن است

Hafez burned and in the condition of his love-playing

He is still faithful to his own covenant and loyalty

بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او

هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است