Ghazal 52: It's been a while that love for idols is my religion

غزل شماره ۵۲: روزگاریست که سودای بتان دین من است

It's been a time that passion for idols is my religion

Grief for this affair is my sad heart's joy

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غم این کار نشاط دل غمگین من است

To see your face needs a soul-seeing eye

And where is this the station of my world-seeing eye

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

Be my friend for heaven's beauty and time's ornament

Is from your moon-face and my Pleiades-like tears

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

Since your love taught me how to speak

People's tongue-prayer is my praise and admiration

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

O God, grant me the fortune of poverty

For this grace is the cause of my glory and dignity

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

O preacher who knows the sheriff, don't sell this grandeur

For it's the dwelling place of the sultan of my poor heart

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است

O Lord, this Ka'ba of purpose is whose viewing place

That its path's thorns are my rose and wild rose

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

Hafez, don't tell anymore tales of Parviz's glory

For their lip is the wine-sipper of my sweet Khosrow

حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است