Ghazal 52: It's been a while that love for idols is my religion
غزل شماره ۵۲: روزگاریست که سودای بتان دین من است
It's been a time that passion for idols is my religion
Grief for this affair is my sad heart's joy
روزگاریست که سودای بتان دین من است
غم این کار نشاط دل غمگین من است
To see your face needs a soul-seeing eye
And where is this the station of my world-seeing eye
دیدن روی تو را دیده جان بین باید
وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است
Be my friend for heaven's beauty and time's ornament
Is from your moon-face and my Pleiades-like tears
یار من باش که زیب فلک و زینت دهر
از مه روی تو و اشک چو پروین من است
Since your love taught me how to speak
People's tongue-prayer is my praise and admiration
تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد
خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است
O God, grant me the fortune of poverty
For this grace is the cause of my glory and dignity
دولت فقر خدایا به من ارزانی دار
کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است
O preacher who knows the sheriff, don't sell this grandeur
For it's the dwelling place of the sultan of my poor heart
واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش
زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است
O Lord, this Ka'ba of purpose is whose viewing place
That its path's thorns are my rose and wild rose
یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است
Hafez, don't tell anymore tales of Parviz's glory
For their lip is the wine-sipper of my sweet Khosrow
حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان
که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است
Ghazal 52: It's been a while that love for idols is my religion
Book: Divan of Hafez