Ghazal 58: Our devoted head and the threshold of the beloved

غزل شماره ۵۸: سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

Our head of devotion and the threshold of the friend's presence

For whatever befalls our head is their will

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

I saw no equal to the friend though from moon and sun

I placed mirrors before the friend's face

نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر

نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست

What can the morning breeze explain of our constricted heart's state

That like the bud's folded pages is layer upon layer

صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد

که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست

Not only I am the wine-bearer of this rend-burning monastery

Many a head in this workshop is stone and jug

نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس

بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست

Perhaps you combed the ambergris-scattering tress

That the wind became civet-grinding and the earth ambergris-scented

مگر تو شانه زدی زلف عنبرافشان را

که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست

Scattered for your face is every rose petal in the meadow

Sacrificed for your stature is every cypress tree by the stream

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است

فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست

The speaking tongue in describing passion is lamenting

What place is it for the tongue-cut pen to speak idly

زبان ناطقه در وصف شوق نالان است

چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست

Your face came to my heart, I will find my desire

Because good fortune follows a good omen

رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت

چرا که حال نکو در قفای فال نکوست

Not just now is Hafez's heart in passion's fire

For it's branded from eternity like the wild tulip

نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است

که داغدار ازل همچو لاله خودروست