Ghazal 59: I hope for kindness from the presence of the friend
غزل شماره ۵۹: دارم امید عاطفتی از جناب دوست
I have hope for kindness from the friend's presence
I committed a crime and my hope is in their pardon
دارم امید عاطفتی از جناب دوست
کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست
I know they will overlook my crime for they
Though fairy-faced, have an angel's nature
دانم که بگذرد ز سر جرم من که او
گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست
We wept so much that whoever passed by
Seeing our flowing tears said 'What stream is this?'
چندان گریستیم که هر کس که برگذشت
در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست
That mouth is nothing and I see no trace of it
That waist is hair and I know not what hair it is
هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان
موی است آن میان و ندانم که آن چه موست
I marvel at their imaginary form that how it didn't leave
From my eye which moment by moment is washing and cleansing
دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت
از دیدهام که دم به دمش کار شست و شوست
Without discussion your tress keeps killing the heart
With your heart-pulling tress who has face for discussion
بی گفت و گوی زلف تو دل را همیکشد
با زلف دلکش تو که را روی گفت و گوست
It's a lifetime since I've caught a scent from your tress
From that scent in my heart's nose still is fragrance
عمریست تا ز زلف تو بویی شنیدهام
زان بوی در مشام دل من هنوز بوست
Hafez, bad is your disturbed state but
For the scent of the beloved's tress your disturbance is good
حافظ بد است حال پریشان تو ولی
بر بوی زلف یار پریشانیت نکوست
Ghazal 59: I hope for kindness from the presence of the friend
Book: Divan of Hafez