Ghazal 81: At dawn, the meadow bird said to the newly bloomed flower

غزل شماره ۸۱: صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

At dawn the meadow bird said to the newly risen rose

Be less coy for in this garden many like you have bloomed

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

The rose smiled saying 'We won't be hurt by truth but

No lover has spoken harsh words to the beloved'

گل بخندید که از راست نرنجیم ولی

هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

If you desire from that jeweled cup ruby wine

Oh many pearls you must pierce with your eyelash tip

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل

ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت

Forever love's scent won't reach their nose

Whoever didn't go to the tavern door's dust with their face

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت

In Iram's rose garden last night from air's grace

The hyacinth's tress was disheveled by dawn breeze

در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا

زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفت

I said 'O Jamshid's throne where is your world-viewing cup'

It said 'Alas that wakeful fortune has fallen asleep'

گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو

گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفت

Love's speech is not that which comes to the tongue

Cupbearer give wine and cut short this discourse

سخن عشق نه آن است که آید به زبان

ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت

Hafez's tears cast reason and patience to the sea

What can he do love's grief's burning couldn't be hidden

اشک حافظ خرد و صبر به دریا انداخت

چه کند سوز غم عشق نیارست نهفت