Ghazal 95: The breeze of your curling tresses keeps me constantly intoxicated

غزل شماره ۹۵: مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

Keeps me constantly drunk the breeze of your curling tress

Ruins me every moment the deceit of your magic eye

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

After so much patience O Lord can one see one night

That we light sight's candle in your eyebrow's prayer niche

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

The blackness of vision's tablet I hold dear because

For the soul it's a copy from your Hindu mole's tablet

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم

که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

If you wish to eternally adorn the world entirely

Tell the morning breeze to lift for a moment the veil from your face

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

And if you wish to eliminate mortality's custom from the world

Shake so that fall a thousand souls from each of your hairs

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی

برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

Me and poor morning breeze two fruitless wanderers

I drunk from your eye's spell and it from your tress's scent

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

What aspiration that Hafez has from this world and the next

Nothing comes to his eye except the dust of your street

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی

نیاید هیچ در چشمش به جز خاک سر کویت