Ghazal 99: My heart in desire for the blessed face

غزل شماره ۹۹: دل من در هوای روی فرخ

My heart in desire for Farokh's face

Is disheveled like Farokh's hair

دل من در هوای روی فرخ

بود آشفته همچون موی فرخ

Except the Hindu of their tress no one is

Who benefited from Farokh's face

بجز هندوی زلفش هیچ کس نیست

که برخوردار شد از روی فرخ

Fortunate is that blackness which always

Is confidant and companion of Farokh

سیاهی نیکبخت است آن که دایم

بود همراز و هم زانوی فرخ

Becomes like trembling willow the free cypress

If it sees Farokh's heart-seeking stature

شود چون بید لرزان سرو آزاد

اگر بیند قد دلجوی فرخ

Give cupbearer the crimson wine

In memory of Farokh's magic narcissus

بده ساقی شراب ارغوانی

به یاد نرگس جادوی فرخ

Bent became my stature like a bow

From grief constantly like Farokh's eyebrow

دوتا شد قامتم همچون کمانی

ز غم پیوسته چون ابروی فرخ

The Tatar musk breeze made ashamed

The scent of Farokh's ambergris-scented tress

نسیم مشک تاتاری خجل کرد

شمیم زلف عنبربوی فرخ

If everyone's heart's desire is in its place

My heart's desire is toward Farokh

اگر میل دل هر کس به جایست

بود میل دل من سوی فرخ

I'm slave to the aspiration of one who is

Like Hafez servant and Hindu of Farokh

غلام همت آنم که باشد

چو حافظ بنده و هندوی فرخ