Ghazal 99: My heart in desire for the blessed face
غزل شماره ۹۹: دل من در هوای روی فرخ
My heart in desire for Farokh's face
Is disheveled like Farokh's hair
دل من در هوای روی فرخ
بود آشفته همچون موی فرخ
Except the Hindu of their tress no one is
Who benefited from Farokh's face
بجز هندوی زلفش هیچ کس نیست
که برخوردار شد از روی فرخ
Fortunate is that blackness which always
Is confidant and companion of Farokh
سیاهی نیکبخت است آن که دایم
بود همراز و هم زانوی فرخ
Becomes like trembling willow the free cypress
If it sees Farokh's heart-seeking stature
شود چون بید لرزان سرو آزاد
اگر بیند قد دلجوی فرخ
Give cupbearer the crimson wine
In memory of Farokh's magic narcissus
بده ساقی شراب ارغوانی
به یاد نرگس جادوی فرخ
Bent became my stature like a bow
From grief constantly like Farokh's eyebrow
دوتا شد قامتم همچون کمانی
ز غم پیوسته چون ابروی فرخ
The Tatar musk breeze made ashamed
The scent of Farokh's ambergris-scented tress
نسیم مشک تاتاری خجل کرد
شمیم زلف عنبربوی فرخ
If everyone's heart's desire is in its place
My heart's desire is toward Farokh
اگر میل دل هر کس به جایست
بود میل دل من سوی فرخ
I'm slave to the aspiration of one who is
Like Hafez servant and Hindu of Farokh
غلام همت آنم که باشد
چو حافظ بنده و هندوی فرخ
Ghazal 99: My heart in desire for the blessed face
Book: Divan of Hafez