Ghazal No. 112: The one who gave your face the hues of roses and jasmine
غزل شماره ۱۱۲: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
The one who gave your face color of rose and wild rose
Can give patience and peace to poor me
آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین داد
And the one who taught your tress the way of tyranny
Their generosity can also give justice to sad me
وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد
I cut hope from Farhad that same day
When he gave mad heart's rein to Shirin's lip
من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد
If gold treasure isn't contentment's corner remains
The one who gave that to kings gave this to beggars
گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست
آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد
World is a fine bride in form's way but
Whoever joined it gave their life as dowry
خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن
هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد
After this my hand and cypress's hem and stream's edge
Especially now that morning breeze gave news of spring
بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد
In time's grief's hand Hafez's heart became blood
From separation of your face O master Qavam al-Din justice
در کف غصه دوران دل حافظ خون شد
از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد
Ghazal No. 112: The one who gave your face the hues of roses and jasmine
Book: Divan of Hafez