Ghazal No. 112: The one who gave your face the hues of roses and jasmine

غزل شماره ۱۱۲: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

The one who gave your face color of rose and wild rose

Can give patience and peace to poor me

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

And the one who taught your tress the way of tyranny

Their generosity can also give justice to sad me

وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت

هم تواند کرمش داد من غمگین داد

I cut hope from Farhad that same day

When he gave mad heart's rein to Shirin's lip

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم

که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

If gold treasure isn't contentment's corner remains

The one who gave that to kings gave this to beggars

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست

آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

World is a fine bride in form's way but

Whoever joined it gave their life as dowry

خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن

هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد

After this my hand and cypress's hem and stream's edge

Especially now that morning breeze gave news of spring

بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی

خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

In time's grief's hand Hafez's heart became blood

From separation of your face O master Qavam al-Din justice

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد

از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد