Ghazal No. 117: Our heart, in the presence of your face, feels detached from the meadow

غزل شماره ۱۱۷: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

Our heart in absence of your face has freedom from garden

For like cypress is bound and like tulip has brand

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

Our head won't bow to anyone's eyebrow bow

For inside recluses has freedom from world

سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس

که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

I'm twisted from violet that speaks of their tress

See this worthless black what it has in mind

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم

تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

Walk to garden and see on rose's throne that tulip

Resembles king's companion who has cup in hand

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد

Dark night and desert where can one reach

Unless your face's candle has lamp on my path

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن

مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد

I and morning candle deserve if we cry together

For we burned and from us our idol has freedom

من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم

که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد

I deserve like winter cloud to cry on this meadow

See nightingale's joy-nest crow has

سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم

طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد

Has head for love's lesson Hafez's pain-filled heart

For has neither mind for watching nor desire for garden

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ

که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد