Ghazal No. 117: Our heart, in the presence of your face, feels detached from the meadow
غزل شماره ۱۱۷: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
Our heart in absence of your face has freedom from garden
For like cypress is bound and like tulip has brand
دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
Our head won't bow to anyone's eyebrow bow
For inside recluses has freedom from world
سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس
که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد
I'm twisted from violet that speaks of their tress
See this worthless black what it has in mind
ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم
تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد
Walk to garden and see on rose's throne that tulip
Resembles king's companion who has cup in hand
به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد
Dark night and desert where can one reach
Unless your face's candle has lamp on my path
شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد
I and morning candle deserve if we cry together
For we burned and from us our idol has freedom
من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد
I deserve like winter cloud to cry on this meadow
See nightingale's joy-nest crow has
سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد
Has head for love's lesson Hafez's pain-filled heart
For has neither mind for watching nor desire for garden
سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد
Ghazal No. 117: Our heart, in the presence of your face, feels detached from the meadow
Book: Divan of Hafez