Ghazal No. 130: At dawn, the nightingale shared its tale with the breeze

غزل شماره ۱۳۰: سحر بلبل حکایت با صبا کرد

At dawn nightingale told tale to morning breeze

That love of rose's face what did to us

سحر بلبل حکایت با صبا کرد

که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد

From that color my face fell blood in heart

And from that rose-garden made me afflicted to thorn

از آن رنگ رخم خون در دل افتاد

وز آن گلشن به خارم مبتلا کرد

I'm slave to aspiration of that delicate one

Who did good deed without face and hypocrisy

غلام همت آن نازنینم

که کار خیر بی روی و ریا کرد

I won't complain of strangers anymore

For whatever was done to me that familiar one did

من از بیگانگان دیگر ننالم

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

If I desired from sultan it was mistake

And if I sought loyalty from beloved they did cruelty

گر از سلطان طمع کردم خطا بود

ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

May it be pleasant that morning breeze

That cured night-sitters' pain

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی

که درد شب نشینان را دوا کرد

Drew rose's veil and hyacinth's tress

Untied knot of bud's robe

نقاب گل کشید و زلف سنبل

گره بند قبای غنچه وا کرد

In every direction loving nightingale in lament

Made pleasure from midst of morning breeze

به هر سو بلبل عاشق در افغان

تنعم از میان باد صبا کرد

Take good news to wine-sellers' street

That Hafez repented from hypocritical piety

بشارت بر به کوی می فروشان

که حافظ توبه از زهد ریا کرد

Loyalty from city's masters with me

Kamal of fortune and religion Abu'l-Wafa did

وفا از خواجگان شهر با من

کمال دولت و دین بوالوفا کرد