Ghazal No. 130: At dawn, the nightingale shared its tale with the breeze
غزل شماره ۱۳۰: سحر بلبل حکایت با صبا کرد
At dawn nightingale told tale to morning breeze
That love of rose's face what did to us
سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشق روی گل با ما چهها کرد
From that color my face fell blood in heart
And from that rose-garden made me afflicted to thorn
از آن رنگ رخم خون در دل افتاد
وز آن گلشن به خارم مبتلا کرد
I'm slave to aspiration of that delicate one
Who did good deed without face and hypocrisy
غلام همت آن نازنینم
که کار خیر بی روی و ریا کرد
I won't complain of strangers anymore
For whatever was done to me that familiar one did
من از بیگانگان دیگر ننالم
که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
If I desired from sultan it was mistake
And if I sought loyalty from beloved they did cruelty
گر از سلطان طمع کردم خطا بود
ور از دلبر وفا جستم جفا کرد
May it be pleasant that morning breeze
That cured night-sitters' pain
خوشش باد آن نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد
Drew rose's veil and hyacinth's tress
Untied knot of bud's robe
نقاب گل کشید و زلف سنبل
گره بند قبای غنچه وا کرد
In every direction loving nightingale in lament
Made pleasure from midst of morning breeze
به هر سو بلبل عاشق در افغان
تنعم از میان باد صبا کرد
Take good news to wine-sellers' street
That Hafez repented from hypocritical piety
بشارت بر به کوی می فروشان
که حافظ توبه از زهد ریا کرد
Loyalty from city's masters with me
Kamal of fortune and religion Abu'l-Wafa did
وفا از خواجگان شهر با من
کمال دولت و دین بوالوفا کرد
Ghazal No. 130: At dawn, the nightingale shared its tale with the breeze
Book: Divan of Hafez