Ghazal No. 146: At dawn, the morning breeze brings the scent of the beloved's locks

غزل شماره ۱۴۶: صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

Morning breeze at dawn time brought scent from beloved's tress

Brought our disturbed heart to work with scent

صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دل شوریده ما را به بو در کار می‌آورد

I uprooted that cypress form from eye's garden

For every flower that bloomed from its grief brought affliction

من آن شکل صنوبر را ز باغ دیده برکندم

که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می‌آورد

I saw moon's light bright from roof of their palace

That brought face to wall from shame of that sun

فروغ ماه می‌دیدم ز بام قصر او روشن

که رو از شرم آن خورشید در دیوار می‌آورد

From fear of their love's plunder I released blood-filled heart

But spilled blood and brought way to that manner

ز بیم غارت عشقش دل پرخون رها کردم

ولی می‌ریخت خون و ره بدان هنجار می‌آورد

By musician and cupbearer's word I went out time and untimely

For from that heavy path messenger brought difficult news

به قول مطرب و ساقی برون رفتم گه و بی‌گه

کز آن راه گران قاصد خبر دشوار می‌آورد

Throughout beloved's giving was way of kindness and favor

Whether ordered rosary or brought zunnar

سراسر بخشش جانان طریق لطف و احسان بود

اگر تسبیح می‌فرمود اگر زنار می‌آورد

God forgive their eyebrow's fold though made me weak

With coquetry still brought message to sick one's head

عفاالله چین ابرویش اگر چه ناتوانم کرد

به عشوه هم پیامی بر سر بیمار می‌آورد

I was wondering last night from Hafez cup and measure

But wasn't forbidding him for brought like Sufi

عجب می‌داشتم دیشب ز حافظ جام و پیمانه

ولی منعش نمی‌کردم که صوفی وار می‌آورد