Ghazal No. 160: Solitude is delightful if my beloved is with me
غزل شماره ۱۶۰: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
Seclusion is pleasant if the beloved is my companion
Not that I burn and he is the candle of the gathering
خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد
I would not take Solomon's ring at any cost
For sometimes it is in the hands of the devil
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد
O God, do not allow that in the sanctuary of union
The rival be intimate and disappointment be my share
روا مدار خدایا که در حریم وصال
رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد
O phoenix, never cast the shadow of honor
On that land where the parrot is less esteemed than the crow
همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد
What need is there for expressing longing when the burning fire of the heart
Can be recognized by the burning that is in the speech
بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل
توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد
The desire for your alley does not leave my mind, indeed
The heart of a stranger is restless for its homeland
هوای کوی تو از سر نمیرود آری
غریب را دل سرگشته با وطن باشد
Even if Hafez becomes like a lily with ten tongues
Like a bud, he will have a seal on his lips before you
به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ
چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد
Ghazal No. 160: Solitude is delightful if my beloved is with me
Book: Divan of Hafez