Ghazal No. 160: Solitude is delightful if my beloved is with me

غزل شماره ۱۶۰: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

Seclusion is pleasant if the beloved is my companion

Not that I burn and he is the candle of the gathering

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

I would not take Solomon's ring at any cost

For sometimes it is in the hands of the devil

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم

که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

O God, do not allow that in the sanctuary of union

The rival be intimate and disappointment be my share

روا مدار خدایا که در حریم وصال

رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

O phoenix, never cast the shadow of honor

On that land where the parrot is less esteemed than the crow

همای گو مفکن سایه شرف هرگز

در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

What need is there for expressing longing when the burning fire of the heart

Can be recognized by the burning that is in the speech

بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل

توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد

The desire for your alley does not leave my mind, indeed

The heart of a stranger is restless for its homeland

هوای کوی تو از سر نمی‌رود آری

غریب را دل سرگشته با وطن باشد

Even if Hafez becomes like a lily with ten tongues

Like a bud, he will have a seal on his lips before you

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد