Ghazal No. 166: The day of separation and the night of parting from the beloved finally ended
غزل شماره ۱۶۶: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
The day of separation and the night of the beloved's absence finally ended
I cast this omen, and the star passed, and the task finally ended
روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد
All that coquetry and luxury that autumn commanded
Finally, at the feet of the spring breeze, it ended
آن همه ناز و تنعم که خزان میفرمود
عاقبت در قدم باد بهار آخر شد
Thanks to God, for the fortune of the rose's petal
The arrogance of the winter wind and the glory of the thorn finally ended
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد
The morning of hope, which was secluded behind the veil of the unseen
Say, come out, for the work of the dark night finally ended
صبح امید که بد معتکف پرده غیب
گو برون آی که کار شب تار آخر شد
That confusion of long nights and heartache
All ended under the shadow of the beloved's tresses
آن پریشانی شبهای دراز و غم دل
همه در سایه گیسوی نگار آخر شد
I cannot believe that the treachery of time still exists
The story of sorrow, which ended in the beloved's fortune
باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز
قصه غصه که در دولت یار آخر شد
O cupbearer, you showed kindness, may your cup be full of wine
For through your wisdom, the anxiety of the hangover finally ended
ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد
که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد
Even if no one counts Hafez in their reckoning
Thanks be that his limitless and countless sorrow finally ended
در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را
شکر کان محنت بیحد و شمار آخر شد
Ghazal No. 166: The day of separation and the night of parting from the beloved finally ended
Book: Divan of Hafez