Ghazal No. 166: The day of separation and the night of parting from the beloved finally ended

غزل شماره ۱۶۶: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

The day of separation and the night of the beloved's absence finally ended

I cast this omen, and the star passed, and the task finally ended

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

All that coquetry and luxury that autumn commanded

Finally, at the feet of the spring breeze, it ended

آن همه ناز و تنعم که خزان می‌فرمود

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

Thanks to God, for the fortune of the rose's petal

The arrogance of the winter wind and the glory of the thorn finally ended

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل

نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

The morning of hope, which was secluded behind the veil of the unseen

Say, come out, for the work of the dark night finally ended

صبح امید که بد معتکف پرده غیب

گو برون آی که کار شب تار آخر شد

That confusion of long nights and heartache

All ended under the shadow of the beloved's tresses

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

I cannot believe that the treachery of time still exists

The story of sorrow, which ended in the beloved's fortune

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز

قصه غصه که در دولت یار آخر شد

O cupbearer, you showed kindness, may your cup be full of wine

For through your wisdom, the anxiety of the hangover finally ended

ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد

که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد

Even if no one counts Hafez in their reckoning

Thanks be that his limitless and countless sorrow finally ended

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را

شکر کان محنت بی‌حد و شمار آخر شد