Ghazal No. 167: A star shone, and the moon graced the gathering

غزل شماره ۱۶۷: ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

A star shone and became the moon of the gathering

Our wandering heart found a companion and confidant

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده ما را رفیق و مونس شد

My beloved, who never went to school nor wrote a line

With a glance, taught a hundred teachers a lesson

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

At her fragrance, the sick hearts of lovers, like the morning breeze

Became devoted to her jasmine-like cheek and narcissus-like eyes

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

Now my friend seats me at the head of the gathering

Look at the city's beggar, who became the prince of the assembly

به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست

گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

The thought of the water of immortality and Alexander's cup

Became a sip for the Sultan, the father of knights

خیال آب خضر بست و جام اسکندر

به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد

The abode of love now becomes adorned

For the arch of my beloved's eyebrow became its architect

طربسرای محبت کنون شود معمور

که طاق ابروی یار منش مهندس شد

Purify your lips from the dripping wine, for God's sake

For my mind has been tempted by a thousand sins

لب از ترشح می پاک کن برای خدا

که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

Your coquetry poured wine for the lovers

So that knowledge became ignorant and reason senseless

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد

As gold is precious, so is my poetry

Accepted by the nobles, it became the alchemy of this copper

چو زر عزیز وجود است نظم من آری

قبول دولتیان کیمیای این مس شد

Turn your reins from the path of the tavern, friends

For Hafez went this way and became destitute

ز راه میکده یاران عنان بگردانید

چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد