Ghazal No. 192: Why does my swaying cypress not yearn for the garden?

غزل شماره ۱۹۲: سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند؟

Why does my tall cypress not incline towards the meadow?

It does not become the companion of the rose, nor does it remember the jasmine.

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند

Yesterday I complained about her tresses, and out of regret

She said, 'This black curl does not listen to me.'

دی گله‌ای ز طره‌اش کردم و از سر فسوس

گفت که این سیاه کج گوش به من نمی‌کند

Since my wandering heart went to the curl of her tresses

It has not decided to return from that long journey.

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

Before the bow of her eyebrow, I plead, but

She has turned her ear away and does not listen to me.

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

With all the folds of your skirt, I am amazed by the breeze

For your passing does not turn the dust into musk of Khotan.

با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب

کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند

When the breeze makes the violet's tresses curl

Oh, how my heart remembers that promise-breaker.

چون ز نسیم می‌شود زلف بنفشه پرشکن

وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی‌کند

The heart, in hope of her face, does not become the companion of the soul

The soul, in longing for her street, does not serve the body.

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود

جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند

O silver-legged cupbearer, even if you give all the pain

Who is it that, like a wine cup, does not become all mouth?

ساقی سیم ساق من گر همه درد می‌دهد

کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی‌کند

Do not make my tears a victim of cruelty, for the cloud's bounty

Without the help of my tears, does not rain in Eden.

دستخوش جفا مکن آب رخم که فیض ابر

بی مدد سرشک من در عدن نمی‌کند