Ghazal No. 195: The servants of your intoxicated narcissus are crowned ones

غزل شماره ۱۹۵: غلام نرگس مست تو تاجدارانند

The slaves of your narcissus-like eyes are crowned

The wine of your ruby lips has intoxicated the wise

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشیارانند

The breeze and my tears have become coquettish with you

And if not, the lovers are keepers of secrets

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز

و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

When you pass under the two locks of your hair, look

And see the mourners on your right and left

ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر

که از یمین و یسارت چه سوگوارانند

Pass like the breeze over the violet field and see

And see the homeless ones due to the tyranny of your tresses

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین

که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند

Our share is paradise, O God-knower, go

For the sinners are deserving of divine favor

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو

که مستحق کرامت گناهکارانند

I am not worthy of that rose-like face, and that's enough

For your nightingale is a thousand times more

نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس

که عندلیب تو از هر طرف هزارانند

You take care, O Khidr, of the fortunate one, for I

Am walking on foot, and my companions are riding

تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من

پیاده می‌روم و همرهان سوارانند

Come to the tavern and make your face purple

Do not go to the monastery, for that is the place of the black-hearted

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن

مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند

Hafez, may you not be free from that tress that shines like a bow

For the relatives of your snare are the saved ones

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند