Ghazal No. 204: Remember the time when you secretly glanced at us

غزل شماره ۲۰۴: یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

Remember when you secretly gazed at us

The mark of your love was evident on our face

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

Remember when your eyes would kill me with reproach

The miracle of Jesus was in your sweet lips

یاد باد آن که چو چشمت به عتابم می‌کشت

معجز عیسویت در لب شکرخا بود

Remember when, having drunk at dawn, we sat in the gathering of friends

There was no one but my friend and I, and God was with us

یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس

جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

Remember when your face would light the candle of joy

And this burned heart was an indifferent moth

یاد باد آن که رخت شمع طرب می‌افروخت

وین دل سوخته پروانه ناپروا بود

Remember when in that gathering of politeness and grace

The one who laughed drunkenly was wine

یاد باد آن که در آن بزمگه خلق و ادب

آن که او خنده مستانه زدی صهبا بود

Remember when you laughed like a ruby goblet

Between me and your ruby lips there were many stories

یاد باد آن که چو یاقوت قدح خنده زدی

در میان من و لعل تو حکایت‌ها بود

Remember when my beloved girded her waist

In her stirrup, the new moon was a world-traveling messenger

یاد باد آن که نگارم چو کمر بربستی

در رکابش مه نو پیک جهان پیما بود

Remember when I was a tavern dweller and drunk

And what is missing in my mosque today was there

یاد باد آن که خرابات نشین بودم و مست

وآنچه در مسجدم امروز کم است آنجا بود

Remember when your correction would straighten

The order of every unpolished gem that Hafez had

یاد باد آن که به اصلاح شما می‌شد راست

نظم هر گوهر ناسفته که حافظ را بود