Ghazal No. 209: The killing of this weary soul was not destined by your sword

غزل شماره ۲۰۹: قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

The killing of this weary one by your sword was not fate

And if not, there was no fault from your merciless heart

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود

I, a madman, when I would leave your tresses

I was not more worthy of the ring of the chain

من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم

هیچ لایق‌ترم از حلقه زنجیر نبود

O Lord, what essence does this mirror of beauty have

That in it, my sighs have no effect

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

که در او آه مرا قوت تأثیر نبود

I raised my head from regret to the doors of the taverns

For there was not a single old man in the monastery who knew you

سر ز حسرت به در میکده‌ها برکردم

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

More delicate than your stature, no coquetry grew in the meadow

More beautiful than your image, there was no picture in the world

نازنین‌تر ز قدت در چمن ناز نرست

خوش‌تر از نقش تو در عالم تصویر نبود

Perhaps, like the breeze, I will return to your street

My gain last night was nothing but the cry of the night

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم

حاصلم دوش به جز ناله شبگیر نبود

I drew from you, O fire of separation, like a candle

There was no plan for my destruction from your hand

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع

جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

It was a sign of the punishment of Hafez without you

That no one needed to interpret it

آیتی بود عذاب انده حافظ بی تو

که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود