Ghazal No. 209: The killing of this weary soul was not destined by your sword
غزل شماره ۲۰۹: قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
The killing of this weary one by your sword was not fate
And if not, there was no fault from your merciless heart
قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
ور نه هیچ از دل بیرحم تو تقصیر نبود
I, a madman, when I would leave your tresses
I was not more worthy of the ring of the chain
من دیوانه چو زلف تو رها میکردم
هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود
O Lord, what essence does this mirror of beauty have
That in it, my sighs have no effect
یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد
که در او آه مرا قوت تأثیر نبود
I raised my head from regret to the doors of the taverns
For there was not a single old man in the monastery who knew you
سر ز حسرت به در میکدهها برکردم
چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود
More delicate than your stature, no coquetry grew in the meadow
More beautiful than your image, there was no picture in the world
نازنینتر ز قدت در چمن ناز نرست
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود
Perhaps, like the breeze, I will return to your street
My gain last night was nothing but the cry of the night
تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم
حاصلم دوش به جز ناله شبگیر نبود
I drew from you, O fire of separation, like a candle
There was no plan for my destruction from your hand
آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود
It was a sign of the punishment of Hafez without you
That no one needed to interpret it
آیتی بود عذاب انده حافظ بی تو
که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود
Ghazal No. 209: The killing of this weary soul was not destined by your sword
Book: Divan of Hafez