Ghazal No. 220: From the heart's blood, all flows down upon my face

غزل شماره ۲۲۰: از دیده خون دل همه بر روی ما رود

From the eyes, the heart's blood flows onto our face

What can I say, from the eyes to our face, what things flow

از دیده خون دل همه بر روی ما رود

بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود

We have a desire hidden within our chest

If it goes to the wind, our heart will go with that desire

ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم

بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود

The eastern sun will tear its garment from envy

If my beloved, nurturing moon, goes into her robe

خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک

گر ماه مهرپرور من در قبا رود

We laid our face on the beloved's path's dust

It's permissible for an acquaintance to walk on our face

بر خاک راه یار نهادیم روی خویش

بر روی ما رواست اگر آشنا رود

The eye's water is a flood, and whoever passes by

Even if his heart were of stone, he would be moved

سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد

گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود

We have stories of tears night and day

From that passerby who walks on the path to her alley

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست

زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود

Hafez always goes to the tavern's alley with sincere heart

Like Sufis, the monastery dwellers go from purity

حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل

چون صوفیان صومعه دار از صفا رود