Ghazal No. 220: From the heart's blood, all flows down upon my face
غزل شماره ۲۲۰: از دیده خون دل همه بر روی ما رود
From the eyes, the heart's blood flows onto our face
What can I say, from the eyes to our face, what things flow
از دیده خون دل همه بر روی ما رود
بر روی ما ز دیده چه گویم چهها رود
We have a desire hidden within our chest
If it goes to the wind, our heart will go with that desire
ما در درون سینه هوایی نهفتهایم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود
The eastern sun will tear its garment from envy
If my beloved, nurturing moon, goes into her robe
خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک
گر ماه مهرپرور من در قبا رود
We laid our face on the beloved's path's dust
It's permissible for an acquaintance to walk on our face
بر خاک راه یار نهادیم روی خویش
بر روی ما رواست اگر آشنا رود
The eye's water is a flood, and whoever passes by
Even if his heart were of stone, he would be moved
سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد
گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود
We have stories of tears night and day
From that passerby who walks on the path to her alley
ما را به آب دیده شب و روز ماجراست
زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود
Hafez always goes to the tavern's alley with sincere heart
Like Sufis, the monastery dwellers go from purity
حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود
Ghazal No. 220: From the heart's blood, all flows down upon my face
Book: Divan of Hafez