Ghazal No. 221: When I touch her curls, they sway gracefully
غزل شماره ۲۲۱: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
When I put my hand on his tresses, it spins
And if I seek reconciliation, his head is turned away in rebuke
چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
ور آشتی طلبم با سر عتاب رود
When the new moon is seen, the wretched ones gaze
It goes to the corner of the eyebrow and is veiled
چو ماه نو ره بیچارگان نظاره
زند به گوشه ابرو و در نقاب رود
The night of wine ruins me in wakefulness
And if I complain during the day, it goes to sleep
شب شراب خرابم کند به بیداری
وگر به روز شکایت کنم به خواب رود
The path of love is full of turmoil and sedition, O heart
Beware of the one who rushes on this path
طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل
بیفتد آن که در این راه با شتاب رود
Do not sell your beggary to the beloved for a kingdom
For no one goes from the shadow of this door to the sun
گدایی در جانان به سلطنت مفروش
کسی ز سایه این در به آفتاب رود
When the black hair of the letter is read
The whiteness does not decrease, even if a hundred selections are made
سواد نامه موی سیاه چون طی شد
بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود
When the bubble is blown, the wind of pride enters its head
And its hat is in the head of wine
حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر
کلاه داریش اندر سر شراب رود
You are the veil of the path, Hafez, rise from the middle
Blessed is the one who goes on this path unveiled
حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز
خوشا کسی که در این راه بیحجاب رود
Ghazal No. 221: When I touch her curls, they sway gracefully
Book: Divan of Hafez