Ghazal No. 221: When I touch her curls, they sway gracefully

غزل شماره ۲۲۱: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

When I put my hand on his tresses, it spins

And if I seek reconciliation, his head is turned away in rebuke

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

ور آشتی طلبم با سر عتاب رود

When the new moon is seen, the wretched ones gaze

It goes to the corner of the eyebrow and is veiled

چو ماه نو ره بیچارگان نظاره

زند به گوشه ابرو و در نقاب رود

The night of wine ruins me in wakefulness

And if I complain during the day, it goes to sleep

شب شراب خرابم کند به بیداری

وگر به روز شکایت کنم به خواب رود

The path of love is full of turmoil and sedition, O heart

Beware of the one who rushes on this path

طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل

بیفتد آن که در این راه با شتاب رود

Do not sell your beggary to the beloved for a kingdom

For no one goes from the shadow of this door to the sun

گدایی در جانان به سلطنت مفروش

کسی ز سایه این در به آفتاب رود

When the black hair of the letter is read

The whiteness does not decrease, even if a hundred selections are made

سواد نامه موی سیاه چون طی شد

بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود

When the bubble is blown, the wind of pride enters its head

And its hat is in the head of wine

حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر

کلاه داریش اندر سر شراب رود

You are the veil of the path, Hafez, rise from the middle

Blessed is the one who goes on this path unveiled

حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز

خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود