Ghazal No. 234: Like the sun rising from the east, the wine pours from the goblet

غزل شماره ۲۳۴: چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید

When the wine sun rises from the east of the cup

From the garden of the cupbearer's cheek, a thousand tulips bloom

چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید

ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید

The breeze at the head of the flower breaks the hyacinth bud

When from the midst of the garden, the scent of that bud arises

نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل

چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید

The tale of the night of separation is not a present story

That a summary of it can be explained in a hundred epistles

حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست

که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید

One cannot have hope from the overturned tray of the heavens

That without suffering, a hundred sorrows arise from a morsel

ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت

که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید

With one's own effort, one cannot find the gem of the purpose

It is an illusion that this work will be accomplished without a decree

به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود

خیال باشد کاین کار بی حواله برآید

If you have patience like the prophet Noah in the grief of the flood

The calamity will turn away, and the thousand-year desire will be fulfilled

گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان

بلا بگردد و کام هزارساله برآید

When the breeze of your hair passes by Hafez's tomb

From the soil of his body, a hundred thousand tulips will bloom

نسیم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ

ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید