Ghazal No. 237: My breath rises, but my desire cannot be fulfilled by you

غزل شماره ۲۳۷: نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

The breath is raised, and the desire for you is not fulfilled

Alas, my fate is not waking up from sleep

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید

The breeze threw dust from your direction into my eyes

So that the water of my life is not visible

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش

که آب زندگیم در نظر نمی‌آید

I do not reach the height of your stature

The tree of my desire and my goal is not reached

قد بلند تو را تا به بر نمی‌گیرم

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آید

Unless the beloved's face is turned towards us

No other work will be done

مگر به روی دلارای یار ما ور نی

به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید

The heart has settled in your tresses, for it saw the beauty of your writing

And no news comes from that stranger's calamity

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید

وز آن غریب بلاکش خبر نمی‌آید

I shot a thousand arrows of prayer from the sleeve of sincerity

But what benefit is there, for no effective one comes

ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا

ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید

In the name of the story of the heart, which is with the morning breeze

But for my fate, the morning will not come tonight

بسم حکایت دل هست با نسیم سحر

ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آید

In this thought, the time of my life has passed, and still

The calamity of your black tresses has not come to my head

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز

بلای زلف سیاهت به سر نمی‌آید

For Hafez's heart has become a fugitive from everyone

Now, it does not come out of the ring of your tresses

ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس

کنون ز حلقه زلفت به در نمی‌آید