Ghazal No. 240: The cloud of adornment arose, and the wind of Nowruz blew

غزل شماره ۲۴۰: ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

The April cloud has risen, and the spring breeze has blown

I want the face of the wine and the musician who says it has arrived

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید

The witnesses are in the presence of the beloved, and I am ashamed of my poverty

The burden of love and poverty is difficult to bear

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام

بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید

There is a drought of generosity, and one's honor should not be sold

Wine and flowers should be bought at the price of the cloak

قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت

باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید

It seems that he will open a door to my kingdom that yesterday

I was praying, and the truthful morning was granting

گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش

من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید

The rose came to the garden with a lip and a hundred thousand smiles

As if it had heard a scent from a generous one in a corner

با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ

از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید

If a cloak is torn in the world of rascality, what does it matter?

A garment of good reputation should also be torn

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک

جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید

These subtleties that I said from the lip of your ruby

And this pride that I saw from the head of your tresses, I saw

این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت

وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید

If the king's justice does not ask about the state of the oppressed lovers

The secluded ones should be cut off from the hope of comfort

عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق

گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید

I do not know who shot the arrow of love at Hafez's heart

I only know that blood is dripping from the bitter poem

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد

این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید