Ghazal No. 250: Show your face and forget my existence
غزل شماره ۲۵۰: روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
Show your face and make me forget my existence
Tell the wind to take away the stack of the burnt ones
روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر
As we gave our hearts and eyes to the storm of calamity
Tell the flood of sorrow to come and take the house from its foundation
ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر
The tress, like raw ambergris, it's a far-fetched thought to smell it
O naive heart, forget this vain desire
زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات
ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر
Tell the chest to extinguish the flame of the Persian fire temple
Tell the eye to take the water of Tigris to Baghdad
سینه گو شعله آتشکده فارس بکش
دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر
May the fortune of the old Magian remain, for the rest is easy
Tell the other to go and forget my name
دولت پیر مغان باد که باقی سهل است
دیگری گو برو و نام من از یاد ببر
Without effort in this path, you will not reach anywhere
If you seek a reward, bring the obedience of the master
سعی نابرده در این راه به جایی نرسی
مزد اگر میطلبی طاعت استاد ببر
On my death day, promise me a moment of meeting
Then take me carefree and free to the grave
روز مرگم نفسی وعده دیدار بده
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر
Last night, she said, I will kill you with your long eyelashes
O Lord, take the thought of injustice from her mind
دوش میگفت به مژگان درازت بکشم
یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر
Hafez, think of the delicacy of the beloved's heart
Go and take this wail and cry from her threshold
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار
برو از درگهش این ناله و فریاد ببر
Ghazal No. 250: Show your face and forget my existence
Book: Divan of Hafez