Ghazal No. 250: Show your face and forget my existence

غزل شماره ۲۵۰: روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

Show your face and make me forget my existence

Tell the wind to take away the stack of the burnt ones

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

As we gave our hearts and eyes to the storm of calamity

Tell the flood of sorrow to come and take the house from its foundation

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

The tress, like raw ambergris, it's a far-fetched thought to smell it

O naive heart, forget this vain desire

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر

Tell the chest to extinguish the flame of the Persian fire temple

Tell the eye to take the water of Tigris to Baghdad

سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر

May the fortune of the old Magian remain, for the rest is easy

Tell the other to go and forget my name

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

دیگری گو برو و نام من از یاد ببر

Without effort in this path, you will not reach anywhere

If you seek a reward, bring the obedience of the master

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر

On my death day, promise me a moment of meeting

Then take me carefree and free to the grave

روز مرگم نفسی وعده دیدار بده

وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

Last night, she said, I will kill you with your long eyelashes

O Lord, take the thought of injustice from her mind

دوش می‌گفت به مژگان درازت بکشم

یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر

Hafez, think of the delicacy of the beloved's heart

Go and take this wail and cry from her threshold

حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار

برو از درگهش این ناله و فریاد ببر