Ghazal No. 264: Rise, and pour the joyful water into the golden bowl
غزل شماره ۲۶۴: خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
Rise and cast joyful water into the golden bowl
Before the bowl of your head becomes dust, cast it away
خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز
Ultimately, our destination is the valley of the silent
Now, cast a clamor into the dome of the heavens
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز
The tainted eye is far from the face of the beloved
Cast a glance upon their face from a pure mirror
چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است
بر رخ او نظر از آینه پاک انداز
O cypress with your green head, even if I become dust
Lay aside your pride and cast your shadow upon this dust
به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم
ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز
Our hearts, which were broken by the serpent of your curls
From your lips, cast opium into the hospital
دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست
از لب خود به شفاخانه تریاک انداز
You know that the kingdom of this field gives no stability
Cast a fire from the goblet into the estates
ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگر جام در املاک انداز
I bathed in tears, for they say the lazy in the path
First purify yourself, then cast your eyes upon the pure
غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند
پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز
O Lord, that self-righteous ascetic who saw nothing but faults
Cast the smoke of his sigh into the mirror of perception
یا رب آن زاهد خودبین که به جز عیب ندید
دود آهیش در آیینه ادراک انداز
Like a flower, make a robe from his fragrance, Hafez
And cast this robe on the path of that agile stature
چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ
وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز
Ghazal No. 264: Rise, and pour the joyful water into the golden bowl
Book: Divan of Hafez