Ghazal No. 282: It took away my peace, patience, and mind

غزل شماره ۲۸۲: ببرد از من قرار و طاقت و هوش

It took away my peace, patience, and senses

The heavy-hearted idol with silver cheeks

ببرد از من قرار و طاقت و هوش

بت سنگین دل سیمین بناگوش

A beauty, agile, with a mole on her cheek

A delicate moon-faced Turkish girl, cloaked

نگاری چابکی شنگی کله‌دار

ظریفی مه وشی ترکی قباپوش

From the heat of the fire of her love's longing

Like a pot, I constantly boil

ز تاب آتش سودای عشقش

به سان دیگ دایم می‌زنم جوش

When I become a shirt, I am at ease

If I embrace her like a cloak

چو پیراهن شوم آسوده خاطر

گرش همچون قبا گیرم در آغوش

If my bones decay

Your love will not be forgotten from my soul

اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرت از جانم فراموش

My heart and faith, my heart and faith, it has taken away

Its shoulders, its shoulders, its shoulders

دل و دینم دل و دینم ببرده‌ست

بر و دوشش بر و دوشش بر و دوش

Your cure, your cure is Hafez

Its sweet lips, its sweet lips, its sweet lips

دوای تو دوای توست حافظ

لب نوشش لب نوشش لب نوش