Ghazal No. 290: My heart has wandered, and I, the dervish, am unaware

غزل شماره ۲۹۰: دلم رمیده شد و غافلم من درویش

My heart is restless and I am unaware, I am a dervish

What happened to that bewildered hunter that he came before me

دلم رمیده شد و غافلم من درویش

که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

When I tremble on the head of my faith

For my heart is in the hand of the bow of the eyebrow, which is an infidel's game

چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم

که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش

The imagination of the sea's patience is boiling, alas

What is in the mind of this impossible-thinking drop

خیال حوصله بحر می‌پزد هیهات

چه‌هاست در سر این قطره محال اندیش

I kiss that playful, mischief-making eyebrow

For the wave of the water of life is stirring on its tip

بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را

که موج می‌زندش آب نوش بر سر نیش

From the sleeve of the physicians, a thousand bloods flow

If they put their experienced hand on the heart of the old man

ز آستین طبیبان هزار خون بچکد

گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش

I will go to the tavern, crying and with my head bowed

For I am ashamed of my own accomplishments

به کوی میکده گریان و سرفکنده روم

چرا که شرم همی‌آیدم ز حاصل خویش

Neither the life of Khidr remains nor the kingdom of Alexander

Do not dispute over the lowly world, O dervish

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر

نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش

Know that the hand of every beggar cannot reach the waist

Bring a treasure to the palm, more than the treasure of Qarun

بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ

خزانه‌ای به کف آور ز گنج قارون بیش