Ghazal No. 290: My heart has wandered, and I, the dervish, am unaware
غزل شماره ۲۹۰: دلم رمیده شد و غافلم من درویش
My heart is restless and I am unaware, I am a dervish
What happened to that bewildered hunter that he came before me
دلم رمیده شد و غافلم من درویش
که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش
When I tremble on the head of my faith
For my heart is in the hand of the bow of the eyebrow, which is an infidel's game
چو بید بر سر ایمان خویش میلرزم
که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش
The imagination of the sea's patience is boiling, alas
What is in the mind of this impossible-thinking drop
خیال حوصله بحر میپزد هیهات
چههاست در سر این قطره محال اندیش
I kiss that playful, mischief-making eyebrow
For the wave of the water of life is stirring on its tip
بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را
که موج میزندش آب نوش بر سر نیش
From the sleeve of the physicians, a thousand bloods flow
If they put their experienced hand on the heart of the old man
ز آستین طبیبان هزار خون بچکد
گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش
I will go to the tavern, crying and with my head bowed
For I am ashamed of my own accomplishments
به کوی میکده گریان و سرفکنده روم
چرا که شرم همیآیدم ز حاصل خویش
Neither the life of Khidr remains nor the kingdom of Alexander
Do not dispute over the lowly world, O dervish
نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر
نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش
Know that the hand of every beggar cannot reach the waist
Bring a treasure to the palm, more than the treasure of Qarun
بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ
خزانهای به کف آور ز گنج قارون بیش
Ghazal No. 290: My heart has wandered, and I, the dervish, am unaware
Book: Divan of Hafez