Ghazal No. 314: Last night, the illness of your eyes took my strength away

غزل شماره ۳۱۴: دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

Last night, the illness of your eyes took me out of my hand

But with the kindness of your lips, I was forming my soul

دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم

My love with your dark line is not recent

It has been a long time that I am intoxicated from this crescent cup

عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست

دیرگاه است کز این جام هلالی مستم

I liked this point about my steadiness that with oppression

I did not stop seeking at your alley

از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور

در سر کوی تو از پای طلب ننشستم

Do not expect well-being from me, a tavern dweller

For I have been boasting about serving the rogues as long as I exist

عافیت چشم مدار از من میخانه نشین

که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم

In the path of love, beyond annihilation, there are a hundred dangers

So you do not say that when my life ended, I was rescued

در ره عشق از آن سوی فنا صد خطر است

تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

What sorrow do I have from the jealous one's misfired arrow after this

Since I joined my beloved's arched eyebrows

بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود

چون به محبوب کمان ابروی خود پیوستم

Kissing your ruby casing is permissible for me

For I did not break the seal of loyalty with regret and cruelty

بوسه بر درج عقیق تو حلال است مرا

که به افسوس و جفا مهر وفا نشکستم

An idol in my heart's army raided my heart and left

Alas if the king's kindness does not help me

صنمی لشکریم غارت دل کرد و برفت

آه اگر عاطفت شاه نگیرد دستم

Hafez's rank of knowledge had reached the sky

Your tall cypress-like compassion made me low

رتبت دانش حافظ به فلک بر شده بود

کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم