Ghazal No. 317: I speak openly, and I am intro with what I have said.

غزل شماره ۳۱۷: فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

I say openly and am happy with my words

I am a servant of love and free from both worlds

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

I am the bird of the holy garden, how can I describe separation

How did I fall into this trap of events

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

که در این دامگه حادثه چون افتادم

I was an angel, and paradise was my place

Adam brought me into this ruined monastery

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

The shade of Tuba and the kindness of Houris and the pond's edge

In the desire for your alley, I forgot all

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض

به هوای سر کوی تو برفت از یادم

Nothing is inscribed on my heart's tablet but the beloved's stature

What can I do, my master did not teach me another letter

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

No astrologer recognized my fortune's star

O Lord, with what destiny was I born from the world's mother

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت

یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

Since I became an earring-wearer in the tavern of love

Every moment a new sorrow comes to congratulate me

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق

هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

My eye's pupil drinks my heart's blood, it is deserved

For why did I give my heart to the core of the people

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

Wipe Hafez's face with the tip of the tress from tears

Or else this continuous flood will take my foundation

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک

ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم