Ghazal No. 317: I speak openly, and I am intro with what I have said.
غزل شماره ۳۱۷: فاش میگویم و از گفته خود دلشادم
I say openly and am happy with my words
I am a servant of love and free from both worlds
فاش میگویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
I am the bird of the holy garden, how can I describe separation
How did I fall into this trap of events
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم
I was an angel, and paradise was my place
Adam brought me into this ruined monastery
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
The shade of Tuba and the kindness of Houris and the pond's edge
In the desire for your alley, I forgot all
سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم
Nothing is inscribed on my heart's tablet but the beloved's stature
What can I do, my master did not teach me another letter
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
No astrologer recognized my fortune's star
O Lord, with what destiny was I born from the world's mother
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
Since I became an earring-wearer in the tavern of love
Every moment a new sorrow comes to congratulate me
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
My eye's pupil drinks my heart's blood, it is deserved
For why did I give my heart to the core of the people
میخورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
Wipe Hafez's face with the tip of the tress from tears
Or else this continuous flood will take my foundation
پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم
Ghazal No. 317: I speak openly, and I am intro with what I have said.
Book: Divan of Hafez