Ghazal No. 318: You see me, and with each moment, you increase my pain.

غزل شماره ۳۱۸: مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

You see me and increase my pain every moment

I see you and my desire increases every moment

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

You don't ask about my well-being, I don't know what you intend

You don't strive to heal me, don't you know my pain

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

It is not right to leave me on the ground and flee

Come back and ask about me so I can become the dust of your path

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

I don't let go of your hem except in the grave, and even then

When you walk over my grave, I will catch your hem

ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

My breath was taken by the sorrow of your love, until when will you keep me waiting

You have exhausted me, and you don't say you have done so

فرو رفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی

دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

One night, I sought my heart in the darkness of your hair

I saw your face and drank from a crescent cup

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم

رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم

I suddenly embraced you and got entangled in your hair

I placed my lips on yours and sacrificed my heart and soul

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

Be happy with Hafez, and tell my enemy to give up his life

When I see warmth from you, what fear do I have of my cold-hearted enemy

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم