Ghazal No. 325: If my hand reaches, I will gather the dust at the feet of my beloved.

غزل شماره ۳۲۵: گر دست دهد خاک کف پای نگارم

If I could, I would inscribe the dust from my beloved's feet

On the slate of my sight, I would draw a dusty line

گر دست دهد خاک کف پای نگارم

بر لوح بصر خط غباری بنگارم

I became drowned in the scent of your presence, and I hope

That the wave of my tears will bring me to your side

بر بوی کنار تو شدم غرق و امید است

از موج سرشکم که رساند به کنارم

If I reach his butterfly in seeking my life

Like a candle, I will surrender my life in a moment

پروانه او گر رسدم در طلب جان

چون شمع همان دم به دمی جان بسپارم

Today, do not turn away from my loyalty and think

Of that night when I raised my hands in prayer out of sorrow

امروز مکش سر ز وفای من و اندیش

زان شب که من از غم به دعا دست برآرم

Your black hair consoled the lovers

Gave them assurance and took my stability

زلفین سیاه تو به دلداری عشاق

دادند قراری و ببردند قرارم

O wind, bring me a breeze from that wine

For its healing scent will cure my hangover

ای باد از آن باده نسیمی به من آور

کان بوی شفابخش بود دفع خمارم

If my friend does not weigh my heart's worth

I will count the flowing currency from my eyes at that moment

گر قلب دلم را ننهد دوست عیاری

من نقد روان در دمش از دیده شمارم

Do not shake the dust off of me, for after me

The wind cannot take my dust away from this door

دامن مفشان از من خاکی که پس از من

زین در نتواند که برد باد غبارم

Hafez, her ruby lips are as dear to me as life itself

It would be a lifetime in that moment when I bring my life to my lips

حافظ لب لعلش چو مرا جان عزیز است

عمری بود آن لحظه که جان را به لب آرم