Ghazal No. 330: You are like the morning, and I am the candle of the dawn's solitude.

غزل شماره ۳۳۰: تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

You are like the morning, and I am the candle of the pre-dawn solitude

Smile, and see how I surrender my life

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

As the burn of your rebellious hair is in my heart

My grave will become a violet garden when I pass away

چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم

I have opened my eyes at the threshold of your desire

So that you cast a glance, and you have already distracted me

بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم

How can I thank you, O battalion of sorrow, may God forgive you

For in the days of loneliness, you do not leave my head

چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

I am a servant of the people with eyes, for with black hearts

A thousand drops fall as I count the heart's pain

غلام مردم چشمم که با سیاه دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

With every glance, our idol displays beauty, but

No one sees this coquetry that I behold

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن

کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم

If the beloved passes over Hafez's grave like the wind

From joy, I will tear my shroud in that narrow space

به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم