Ghazal No. 331: If her hand pulls out a sword, I will not stop her.

غزل شماره ۳۳۱: به تیغم گر کشد دستش نگیرم

If his hand pulls my reins, I will not resist

And if he shoots an arrow at me, I will accept it with gratitude

به تیغم گر کشد دستش نگیرم

وگر تیرم زند منت پذیرم

Tell the bow of your eyebrow to shoot an arrow

So that I may die before your hand and arm

کمان ابرویت را گو بزن تیر

که پیش دست و بازویت بمیرم

If the sorrow of the world brings me down

What else but a goblet can be my support?

غم گیتی گر از پایم درآرد

بجز ساغر که باشد دستگیرم

Rise, O sun of the morning of hope

For I am a captive in the hands of the night of separation

برآی ای آفتاب صبح امید

که در دست شب هجران اسیرم

Come to my aid, O elder of the tavern

Make me young with a single sip, for I am old

به فریادم رس ای پیر خرابات

به یک جرعه جوانم کن که پیرم

Last night I swore by your tresses

That I will not raise my head from your feet

به گیسوی تو خوردم دوش سوگند

که من از پای تو سر بر نگیرم

Burn this cloak of piety, O Hafez

For even if I become fire, I will not take it

بسوز این خرقه تقوا تو حافظ

که گر آتش شوم در وی نگیرم