Ghazal No. 332: Do not strike my heart with the arrow of your gaze.

غزل شماره ۳۳۲: مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

Do not shoot the arrow of your coquetry at my heart

For I will die before your unkind eyes

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

که پیش چشم بیمارت بمیرم

The standard of beauty has reached perfection

Give me alms, for I am poor and needy

نصاب حسن در حد کمال است

زکاتم ده که مسکین و فقیرم

Like children, how long, O deceitful ascetic

Will you tempt me with the apple of the garden, honey, and milk?

چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی

به سیب بوستان و شهد و شیرم

So full has the space of my heart become with the Beloved

That the thought of myself has vanished from my mind

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که فکر خویش گم شد از ضمیرم

Fill the cup, for in the fortune of love

I am the fortunate youth of the world, though I am old

قدح پر کن که من در دولت عشق

جوان بخت جهانم گر چه پیرم

I have made a pact with the wine-sellers

That on the day of sorrow, I will take nothing but the cup

قراری بسته‌ام با می فروشان

که روز غم به جز ساغر نگیرم

May there be no account except of the minstrel and wine

If the pen of the scribe draws a picture

مبادا جز حساب مطرب و می

اگر نقشی کشد کلک دبیرم

In this uproar where no one asks after another

I am grateful to the elder of the Magians

در این غوغا که کس کس را نپرسد

من از پیر مغان منت پذیرم

Happy is the moment when, in the self-sufficiency of intoxication

I am free from the king and the minister

خوشا آن دم کز استغنای مستی

فراغت باشد از شاه و وزیرم

I am that bird who, every evening and dawn

Comes whistling from the roof of the Throne

من آن مرغم که هر شام و سحرگاه

ز بام عرش می‌آید صفیرم

Like Hafez, I hold his treasure in my heart

Though the claimant may see me as insignificant

چو حافظ گنج او در سینه دارم

اگر چه مدعی بیند حقیرم