Ghazal No. 332: Do not strike my heart with the arrow of your gaze.
غزل شماره ۳۳۲: مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
Do not shoot the arrow of your coquetry at my heart
For I will die before your unkind eyes
مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم
The standard of beauty has reached perfection
Give me alms, for I am poor and needy
نصاب حسن در حد کمال است
زکاتم ده که مسکین و فقیرم
Like children, how long, O deceitful ascetic
Will you tempt me with the apple of the garden, honey, and milk?
چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی
به سیب بوستان و شهد و شیرم
So full has the space of my heart become with the Beloved
That the thought of myself has vanished from my mind
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
Fill the cup, for in the fortune of love
I am the fortunate youth of the world, though I am old
قدح پر کن که من در دولت عشق
جوان بخت جهانم گر چه پیرم
I have made a pact with the wine-sellers
That on the day of sorrow, I will take nothing but the cup
قراری بستهام با می فروشان
که روز غم به جز ساغر نگیرم
May there be no account except of the minstrel and wine
If the pen of the scribe draws a picture
مبادا جز حساب مطرب و می
اگر نقشی کشد کلک دبیرم
In this uproar where no one asks after another
I am grateful to the elder of the Magians
در این غوغا که کس کس را نپرسد
من از پیر مغان منت پذیرم
Happy is the moment when, in the self-sufficiency of intoxication
I am free from the king and the minister
خوشا آن دم کز استغنای مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم
I am that bird who, every evening and dawn
Comes whistling from the roof of the Throne
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش میآید صفیرم
Like Hafez, I hold his treasure in my heart
Though the claimant may see me as insignificant
چو حافظ گنج او در سینه دارم
اگر چه مدعی بیند حقیرم
Ghazal No. 332: Do not strike my heart with the arrow of your gaze.
Book: Divan of Hafez