Ghazal No. 333: The evening prayer of the strangers begins with my tears.
غزل شماره ۳۳۳: نماز شام غریبان چو گریه آغازم
When I begin the evening prayer of the strangers, I start with weeping
With strange lamentations, I weave a tale
نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویههای غریبانه قصه پردازم
I weep so bitterly in remembrance of the beloved and the homeland
That I cast away the path and customs of the world
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
I am from the land of the beloved, not from foreign lands
O Host, guide me back to my companions
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
O companion of the path, may God help me
So that I may raise the banner in the alley of the tavern once more
خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
When will reason take account of my old age?
For I still play like a child of love with a beauty
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
که باز با صنمی طفل عشق میبازم
No one knows me except the morning breeze and my flute
My dear one, who is no companion but the wind
بجز صبا و شمالم نمیشناسد کس
عزیز من که به جز باد نیست دمسازم
The longing for the beloved's abode is the water of our life
O morning breeze, bring a breeze from the soil of Shiraz
هوای منزل یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
My tears came and spoke of my faults face to face
To whom shall I complain? My sorrow is my own
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم خانگیست غمازم
I heard from Venus's lyre, which said at dawn
I am the servant of Hafez, sweet-tongued and melodious
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
Ghazal No. 333: The evening prayer of the strangers begins with my tears.
Book: Divan of Hafez