Ghazal No. 333: The evening prayer of the strangers begins with my tears.

غزل شماره ۳۳۳: نماز شام غریبان چو گریه آغازم

When I begin the evening prayer of the strangers, I start with weeping

With strange lamentations, I weave a tale

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

I weep so bitterly in remembrance of the beloved and the homeland

That I cast away the path and customs of the world

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

I am from the land of the beloved, not from foreign lands

O Host, guide me back to my companions

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

O companion of the path, may God help me

So that I may raise the banner in the alley of the tavern once more

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی میکده دیگر علم برافرازم

When will reason take account of my old age?

For I still play like a child of love with a beauty

خرد ز پیری من کی حساب برگیرد

که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

No one knows me except the morning breeze and my flute

My dear one, who is no companion but the wind

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

The longing for the beloved's abode is the water of our life

O morning breeze, bring a breeze from the soil of Shiraz

هوای منزل یار آب زندگانی ماست

صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

My tears came and spoke of my faults face to face

To whom shall I complain? My sorrow is my own

سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی

شکایت از که کنم خانگیست غمازم

I heard from Venus's lyre, which said at dawn

I am the servant of Hafez, sweet-tongued and melodious

ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت

غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم