Ghazal No. 340: I, who boil like wine from the fire of my heart.

غزل شماره ۳۴۰: من که از آتش دل چون خم می در جوشم

I, who boil like a wine jar from the fire of my heart

With a seal on my lips, I drink blood and remain silent

من که از آتش دل چون خم می در جوشم

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

It is the aim of life to desire the lips of the beloved

You see me striving for this with all my soul

قصد جان است طمع در لب جانان کردن

تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم

When will I be free from the sorrow of my heart, when every moment

The Indian tresses of a beauty make a ring in my ear

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

God forbid that I am not a believer in my own obedience

This much is true, that I occasionally drink a cup

حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش

این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم

I have hope that, despite my enemies, on the Day of Judgment

The grace of His forgiveness will not place the burden of sin on my shoulders

هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا

فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

My father sold the garden of paradise for two grains of wheat

Why should I not sell the kingdom of the world for a stream

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم

My wearing of the cloak is not out of extreme piety

It is a veil to cover a hundred hidden faults

خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست

پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

I, who desire to drink nothing but the pure wine of the jar

What can I do if I do not heed the words of the elder of the Magians

من که خواهم که ننوشم به جز از راوق خم

چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم

If the minstrel of the assembly strikes the path of love with this hand

The poetry of Hafez will take away my senses at the time of ecstasy

گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم