Ghazal No. 342: The veil of my soul becomes the dust of my body.
غزل شماره ۳۴۲: حجاب چهره جان میشود غبار تنم
The dust of my body becomes a veil over my soul's face
How delightful is the moment when I lift the veil from that face
حجاب چهره جان میشود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
Such a cage is not worthy of one with my sweet song
I will go to the paradise garden, for I am a bird of that meadow
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
It did not become clear why I came or where I went
Alas, I am unaware of my own affairs
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
How can I whirl in the space of the holy world
When I am imprisoned in the house of this bodily composition
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم
If the scent of longing comes from the blood of my heart
Do not be surprised, for I share the pain with the musk of Khotan
اگر ز خون دلم بوی شوق میآید
عجب مدار که همدرد نافه ختنم
Do not see the brocade of my golden shirt like a candle
For there are hidden burns within my shirt
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم
Come and take Hafez's existence from before him
For with you, no one hears from me that I am
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
Ghazal No. 342: The veil of my soul becomes the dust of my body.
Book: Divan of Hafez