Ghazal No. 342: The veil of my soul becomes the dust of my body.

غزل شماره ۳۴۲: حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

The dust of my body becomes a veil over my soul's face

How delightful is the moment when I lift the veil from that face

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

Such a cage is not worthy of one with my sweet song

I will go to the paradise garden, for I am a bird of that meadow

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

It did not become clear why I came or where I went

Alas, I am unaware of my own affairs

عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم

دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم

How can I whirl in the space of the holy world

When I am imprisoned in the house of this bodily composition

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

که در سراچه ترکیب تخته بند تنم

If the scent of longing comes from the blood of my heart

Do not be surprised, for I share the pain with the musk of Khotan

اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید

عجب مدار که همدرد نافه ختنم

Do not see the brocade of my golden shirt like a candle

For there are hidden burns within my shirt

طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پیرهنم

Come and take Hafez's existence from before him

For with you, no one hears from me that I am

بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم